De Juche Toren in Noord-Korea is een product van het heersende dictatoriale regime. Waar andere bombastische massamonumenten een halt werden toegeroepen in 1991 toen de Sovjet-Unie implodeerde, gaat de megalomanische bouwwoede in het Stalinistische land onverstoord verder.
Het geïsoleerde land, dat internationaal nog steeds de naam van “schurkenstaat” draagt is blijven stilstaan in d ehoogdagen van het communisme en de architectuur past niet alleen in de doctrine van het partijbureau maar vooral in de blindelingse illusionaire adoratie van hun leider(s) en de persooncultus zowel extravagant en grotesk is.
Ironisch genoeg dat een dictatuur die zich de hoeders noemen van het echte communisme de mosterd heeft gehaald bij nazi-Duitsland. Niet alleen de gigantische gebouwen zijn afgekeken van Albert Speer en andere architecten van Hitler, maar vooral ook de ideologie die erachter zit: het supernationalisme en de zelfbedruipendheid op economisch vlak, typisch voor totalitaire staten die weten dat uiteindelijk ze zich moeten klaarmaken voor oorlog. Het is overbodig te vermelden dat in het geval van Noord-Korea het een schertsvertoning is die in leven wordt gehouden door een soort van zelfhypnotische propagandamachine.
De Juche Toren werd opgetrokken in 1980. Juche is de benaming van een systeem in het leven geroepen door de dictator Kil Il-Sung en heeft een nazistische origine. Het is 170 meter hoog en is het tweede hoogste gebouw van zijn aard, de eerst plaats gaat naar Texas met het San Jacinto gebouw. Het bestaat uit 25.500 witte stenen die elk een dag voorstellen in het leven van de illustere dictator. De toorts is van metaal en weegt 45 ton. Via een lift kan men de top van de toren bereiken.
Hoewel het gebouw impressionant is, kan men zich niet van de gedachte ontdoen dat deze perverse constructie heel veel geld heeft gekost terwijl een groot deel van de Noord-Koreaanse bevolking als slaven leven in erbarmelijke omstandigheden. Flagrante en pijnlijke ijdelheid van een regime gebaseerd op illusies en leugens.
