Yoon Doo-jin heeft een bijna adorerend respect voor het menselijk lichaam. Het lichaam ziet hij als een ultiem symbool van gezondheid en bijna als een kunstwerk. Naast deze artistieke ode beseft de kunstenaar dat alles vergankelijk is en zeker ook de mens, en aldus ontstond zijn tweede fascinatie die van het ouder worden, mooie jonge lichamen krijgen de littekens van de tijd onherroepelijk, lichamen worden ouder en lelijker, alsof de perfecte machine langzaam stilvalt in zijn eigen imperfectie.

Deze misschien op het eerste zicht macabere visie, ontstond toen Yoon Doo-jin de confrontatie aanging met zijn stervende vader. Deze emotionele shock liet diepe sporen na en gaf hem een aparte kijk op het menselijk lichaam en het leven tout court.  Deze gevoelens en verwarring probeert hij te bevatten in indrukwekkende en zeer moderne sculpturen.

Zijn werk is des te meer fascinerend doordat de schaduwen van zijn werk integraal deel uitmaken van de kunst. Wat men als zeer symbolisch kan zien, velen zien er dan ook de schaduw in van het noodlot of zelfs de dood.  De sculpturen kunnen vanuit verschillende ooghoeken worden bekeken en krijgen dan een andere vorm en vooral een andere betekenis of accentuering.

Het weergeven van perfecte lichamen is zelfs een soort van ironie en vooral kritiek op de te perfecte Zuid-Koreaanse samenleving, hoe sterker de esthetische drang naar een perfect lichaam ingegeven door een bijna dwangmatige maatschappij hoe meer men vervreemd van het eigen lichaam. De symbiose tussen lichaam en ziel gaat meestal verloren in onze tijd, en net dat klaagt hij subliem aan.

Soms speelt hij opzettelijk met robotachtige accenten in zijn sculpturen om bijvoorbeeld de waanzin van de plastische chirurgie aan te kaarten of de illusie die we allen in ons dragen van een onsterfelijk leven. Anderzijds toont hij ook de menselijkheid in de confrontatie met een verouderend lichaam die niet meer kan of wil functioneren zoals vroeger, een ultieme nostalgische reflex. Hij speelt dan ook dolgraag met begrippen zoals android of cyborg, met misschien wel als ultieme vraag wie is er menselijker de robot of de mens.

De sciencefiction elementen of zelfs een soort van neo-mythologisch aspect neemt men er graag bij wanneer men de filosofie van de kunstenaar kent en probeert te begrijpen.

De kunst van Yoon Doo-jin beperkt zich niet tot prachtige kunst, het is een levensles, een filosofie en vooral heel veel stof tot nadenken, ieder op zijn eigen manier.

Meer info: Twitter –