Rone een Australische Street Art artiest is weer zijn artistiek statement aan het verleggen. Met zijn nieuwe reeks “Empty” begon hij aan een nieuwe reeks indrukwekkende murals in een verlaten fabriek juist buiten Melbourne. De oude papierfabriek gaat weldra tegen de vlakte, dit gegeven alleen al was voor Rone reden genoeg om de wortel van straat kunst aan te roeren. In deze industriële dinosauriër schilderde hij imposante portretten van vrouwen met de kennis dat deze kunst een houdbaarheidsdatum heeft en medogenloos tegen de vlakte zou gaan.

Meer dan ooit rekent hij op video en fotografische documentatie van zijn kunst als een laatst testament van zijn inspiratie. Dankzij het internet weet hij dat heel veel mensen zijn werk zullen zien online, veel meer dan mensen die het privilege hebben om zelf het kunstwerk te aanschouwen in het echte leven.

Rone blijft er filosofisch bij, alles is vergankelijk, niets is voor eeuwig. Daarom verkiest hij zijn kunst te delen met de wereld. De onbereikbaarheid, de zeldzaamheid van zijn kunst maakt het net zo meer waardevol. Zijn visie heeft hij probleemloos kunnen verleggen van documentatie naar het werk wat belangrijker is dan het kunstwerk zelf. Dit uitgangspunt heeft een heel nieuw perspectief geopend voor hem.

Dit idee is niet nieuw, maar gaat wel terug naar de zuivere oorsprong van graffiti kunst, lang voordat het een erkenning kreeg als een kunstvorm, voor de tijd dat steden zelf graffiti makers inhuurden om hun straten op te fleuren. Het is een ‘back to the roots’ fenomeen. Het is de kunstenaar en zijn collega’s die de straten terug opeisen, die het protest terug willen steken op de muren, de rauwheid en de indrigende boodschappen van de kunst die niet zelden een statement verhullen die niet echt tot zijn recht komt in kunstgalerijen.

Al zijn werken in “The Alpha Project” werden in het geheim afgewerkt en met de stad had hij een deal gesloten om zelf zijn werk te vernietigen voordat krakers en marginalen het zouden doen. Hetgeen overblijft zijn honderden foto’s en video’s van het werk, als een soort van kroniek van het werk van Rone. Hijzelf ziet de destructie dan ook niet als negatief. Hij hoopt dat deze manier van documenteren zijn kunst zal verheven naar een hoger niveau.