Het graf van Jezus Christus zou weleens ergens kunnen liggen waar het niet zou vermoeden. In een klein verloren plaatsje in het noorden van Japan, een regio bekend voor zijn rustige paden en appelboomgaarden ligt het dorpje Shingo, met een ietwat bizarre attractie. Op een kleine aarden heuvel te midden van een bamboebos en omgeven door een kleine witte omheining staat een groot houten kruis. Onder dit hoopje aarde zouden de resten liggen van Jezus van Nazareth.
Volgens deze hardnekkige legende zou Jezus niet gestorven aan het kruis, maar wel een broer genaamd Isukiri. Jezus en zijn broer zouden van plaatst zijn verwisseld om aldus arrestatie en terechtstelling door de Romeinen te vermijden. De echte zoon van God zou zijn gevlucht doorheen Siberië naar het Aomori district in het noordelijke Japan. Daar werd hij een succesvolle rijstteler, huwde hij en had hij een normale familie, uiteindelijk stierf hij op 106-jarige leeftijd. Nu nog woont er een familie in het dorp die beweren directe nazaten te zijn van Christus of Daitenku Taro Jurai zoals hij zich noemde in Japan.
Het bizarre verhaal gaat echter verder. Jezus zou voor het eerst voet in Japan gezet hebben op 21-jarige leeftijd. Hij verbleef in het land van de rijzende zon 12 jaar, leerde de taal en cultuur en ging pas dan terug naar Jeruzalem op 33-jarige leeftijd om te prediken.
De bron van deze legende zijn de zogenaamde “Takenouchi Documents” die werden ontdekt in 1930, die een gedetailleerd verslag zijn van het leven van Christus en zijn dood die nooit werden beschreven in het Nieuwe Testament. Multipele theorieën bestaan nu nog, was Jezus ooit in het Verenigd Koninkrijk? Bezocht hij Kashmir in India? maar volgens de documenten stierf hij wel degelijk in Japan.
De theorie is afkomstig van een Shinto priester: Kyomara Takeuchi, die de documenten zou hebben gevonden in het Hebreeuws in een familiebibliotheek. De originele documenten zijn verdwenen maar er zijn nog genoeg vertalingen in omloop in het Japans en in het Engels. In het Legend of Christ Museum kan men de kopieën van de documenten inkijken, alsook het testament van Jezus Christus.
Hoewel de wereld deze theorie als nonsens afdoen en een hoax, merken linguïsten wel fijntjes op dat er verschillende gelijkenissen zijn tussen de Japanse taal en het oud Hebreeuws. Bijvoorbeeld was de oude naam van het dorp Herai, welke een afleiding is van het Hebrai, welke Hebreeuws heeft als betekenis in het Japans.
De plaatselijke bevolking hebben trouwens eveneens tradities die absoluut geen Japanse oorsprong hebben, sterker nog indruisen tegen de Japanse geschiedenis, normen en waarden. Nieuwgeborenen worden geplaats in geweven mandjes en krijgen als symbool een kruis op hun voorhoofd. Het kruis heeft op zich geen enkele symbolische waarde in het Boeddhisme noch in de Shinto religie. Het kruis is ook verwarrend, want als Jezus niet stierf aan het kruis welke waarde heeft hij dan in dit deel van Japan?
Eigenlijk zijn er twee graven in Shingo. Het ene graf is die van Jezus Christus, het tweede graf is een graf voor een oor van Jezus jongere broer Isukiri die zijn plaats inname en stierf voor hem aan het kruis en een haarlok van de maagd Maria. Aan de voorzijde van de graven liggen mandjes waar gelovigen munten gooien als dankbaarheid voor beantwoorde gebeden.
Sommige geleerden denken dat in de graven de lichamen liggen van twee zestiende -eeuwse missionarissen.
Zelfs Junichiro Sawaguchi het oudste lid van de Shingo familie die wordt aanzien als de nazaten van Jezus Christus hecht weinig geloof aan de legende, maar zal dit niet publiekelijk laten merken. Hij heeft nooit de Bijbel gelezen en zegt een Boeddhist te zijn. De legende met de voeten treden is uiteraard moeilijk gezien het een niet mis te verstane bron van inkomsten is door toeristen en religieus geïnspireerden die het dorp bezoeken. Vreemd genoeg is er slechts een katholieke familie in het dorp.
Dit verhaal bewijst nog maar eens dat legendes ergens in de tijdlijn een oorsprong vinden en soms koppig verder leven en een eigen waarheid en leven gaan leiden. De moeilijkheidsgraad voor de archeologen ligt erin om mythe en feiten te ontwarrelen, maar wanneer (bij)geloof er zich mee gaat moeien worden puzzels gemaakt die moeilijk te doorgronden zijn. Hoewel de meesten het roerend over eens zijn dat dit verhaal zeer ver gezocht is, blijft er desondanks een waas van twijfel bestaan.
