Ahmad Yassin is een Palestijnse artiest van 21 die een nogal ongewoon canvas gebruikt om op te schilderen namelijk cactussen. Waarschijnlijk doordat hij het met de paplepel binnenkreeg gebruikt hij ook zijn kunst om de Palestijnse kwestie te belichten.  Politieke boodschap of niet zijn werk is erg uitzonderlijk en daardoor best aantrekkelijk.

Zijn collega’s van de An-Najah universiteit van Nablus zijn diep onder de indruk van hem en hemelen hem op voor zijn talent en voor de subtiele manier waarop hij het verdriet van Palestina in de kijker brengt.

Ahmad Yassin zegt geen martelaren weer te geven doch slechts een glans op hoop voor een betere toekomst. Hij leeft in de wereld van angst, de verlammende schrik voor geweld en ziet dat zowel Palestijnen als Israëli’s dezelfde angst delen. Hij meent dat een kunstenaar boven politiek moet staan.

In zijn werk zijn talloze verwijzingen te vinden naar symbolen, naar de steeds aanwezige oorlog, zo gebruikt hij vaak sleutels in zijn werk. Sleutels zijn voor hem de weg om terug te keren… naar hoop en vrede.

Voor hem zijn de cactussen symbool voor het Palestijnse land, een ruwheid die aanwezig is in de ziel van de regio. Deze fantastische planten groeien overal onder de moeilijkste omstandigheden en ze zijn quasi onuitroeibaar. Hij kon zich geen betere metafoor voorstellen.

Zelfs over de cactussen is er een conflict, ook Joden vereenzelvigen zich graag met de cactus: hardnekkig en ruw aan de buitenzijde maar zoet binnenin.

Ahmad Yassin lijkt een bijzondere ziel te zijn, als kind van zijn opvoeding in een omgeving die weinig tijd vrijmaakt voor schoonheid.

Hij zou heel graag tentoonstellen maar heeft om begrijpbare redenen transportproblemen, deze planten laten zich niet zomaar uitgraven. Zijn grootste vrees is dat door het uitgraven de planten en daardoor ook zijn werk zal vernietigd worden.

Hij experimenteert ook op gewone canvassen maar de cactussen laten hem toch niet los. Ironisch genoeg is het zijn droom dat hij eens kan tentoonstellen in Israël.