De tunnelmensen van Las Vegas is een schrijnend verhaal van de randverschijnselen van onze maatschappij. Las Vegas is een naam die tot de verbeelding spreekt, het is een ontgonnen stad op de woestijn, een letterlijke neon oase waar de machtige dollar de hoofdrol vertolkt. Het is typerend dat net onder al het klatergoud en prestige er een drama leeft, de keerzijde van de medaille, de brute werkelijkheid van het leven voor een deel van de mensen die net naast het geluk glipten.

Onder deze fantastische stad is er een sinister labyrint van ondergrondse overstromingstunnels. De tunnels bestrijken 322 km en zijn een echte ondergrondse marginale stad waarin meer dan 1.000 daklozen leven. De onderbuik van Vegas is veel lelijker dan men kan inbeelden.

Ondanks het risico om bij stormweer weggespoeld te worden, gevaarlijke ziektes op te doen of gebeten te worden van zeer giftige spinnen, om naar maar niet te spreken over criminele activiteiten, is dit de slaapruimte voor een hele gemeenschap. Het is net een tentenkamp ondergronds, waar men zich probeert te organiseren met afzonderlijke slaapkamers, keukens en de weinige bezittingen. Het is ongelooflijk hoe mensen erin slaagden om het geheel te voorzien van wat comfort.

De meesten mensen die hier leven, hebben hun werk verloren, zijn oorlogsveteranen, drugverslaafden en criminelen. Hun geld “verdienen” ze bovengronds door te bedelen, stelen en in afvalcontainers te duiken. Sommigen leiden een dubbelleven en hebben een respectabele job bovengronds.

Las Vegas wordt wel een Sin City genoemd, het is inderdaad een echte zonde dat in een welvaartstaat deze tunnelmensen van Las Vegas aan het lot worden overgelaten. In de duisternis zit er ook een mooie kant, men ziet dat de menselijke geest in staat is zich aan te passen in de meest moeilijke omstandigheden en proberen te overleven. Hallucinant.

Foto’s: Austin Hargrave (voor the Daily Mail).