Er was een tijd dat niet-blanken zelfs geen plaats hadden in Hollywood producties, later kwam er onder meer door de legendarische film ‘The Jazz Singer’ met Al Jolson een opening voor zwarte figuranten, Jolson was nota bene een blanke geschminkt als een Afro-Amerikaan. Tijdens en na de tweede wereldoorlog sijpelden langzaam kleurlingen op het witte doek, eerst met eigen all black producties en later als meestal figuranten in blanke producties.

Een keerpuntje was de film’ Gone With the Wind’ waar de zwarte actrice Hattie MacDaniel een Oscar won voor beste vrouwelijke bijrol, ze zou de geschiedenis ingaan als de eerste zwarte Amerikaan die het prestigieuze beeldje kreeg. Hollywood ontdekte een nieuwe doelgroep en er werden films geproduceerd voor kleurlingen. Langzaam maar zeker werden ook in deze groep sterren geboren.

Hattie MacDaniel in ‘Gone with the Wind’

In de naweeën van de oorlog en de jaren vijftig kwam de grote burgerbeweging op gang in de Verenigde Staten en begonnen zwarte artiesten door te breken. Dit werd mede mogelijk door de steun van bepaalde blanke filmgoden zoals Frank Sinatra en Charlton Heston. Namen zoals Sammy Davis Jr, Harry Belafonte en Sydney Poitier kregen hun plaats tussen de sterren. Ook Aziatische mensen veroverden hun plaatsje zoals de legendarische artieste Anna May Wong. Pas veel later zouden de Latijnse vertegenwoordiging de kop op steken.

Het filmpje illustreert echter wel, dat heel weinige niet-blanken, het beeldje mochten mee naar huis nemen, ondanks hun kunnen, hun talent en hun populariteit.