Lauryn Lax was een anorexiapatiënte die elke dag ging gaan fitnessen in Nashville, Tennessee. Iedere week zagen haar mede sportbeoefenaars haar dunner en dunner worden, en konden die niet langer aanzien, ook al kenden ze het meisje niet echt. In het geheim werd er een complot bedacht, niet een criminele daad, maar wel één die haar leven zou redden.

In het geheim spoorden ze de ouders op van de jonge vrouw. Haar ouders leefden ver weg in een andere Amerikaanse staat en bevestigden het feit dat ze een anorexiaslachtoffer was. Ze was in het verleden al verschillende malen opgenomen doch zonder het gewenste resultaat. De kranige groep besloot om actie te ondernemen. Aan een Amerikaanse televisiezender vertellen ze “we konden het gewoonweg niet meer aanzien”. Toen Lauryn op een dag toekwam aan de gym omsingelden ze haar wagen. Het meisje reageerde hysterisch. De groep verkondigde zelfzeker dat ze haar naar het ziekenhuis wouden brengen om haar vitale organen te laten controleren. Na lange scheld tirades en onderhandeling, smeekte de groep om mee te werken. De jonge vrouw gaf uiteindelijk toe, verbaasd door de oprechte bezorgdheid van een groep vreemde mensen.

De diagnose in het ziekenhuis was bikkelhard, ze was er heel erg aan toe, eventjes werd zelfs overwogen om een pacemaker in te planten.

Drie jaar later doet deze ex-anorexiapatiënte samen met haar redders hun verhaal op de televisie. Ze is nu een andere persoon, zestien kilo zwaarder en psychisch sterk. Ze heeft ondertussen een diploma gehaald en helpt nu ironisch genoeg anderen met eetstoornissen.

Volgens haar is ze ontzettend dankbaar dat deze groep wildvreemde mensen haar het mooiste geschenk hebben gegeven: haar leven.

Het is misschien een zeemzoet verhaal maar wel een perfecte illustratie dat mensen het verschil kunnen uitmaken, als men maar genoeg interesse heeft in zijn medemens.