Het leuke van kunst is dat er geen goede of slechte kunst is, alles ligt in de perceptie van de toeschouwers.
Het icoon Disney, en vooral Disneyland is al eerder kritisch benaderd door de kunstwereld. Eerst was er de wat, naar onze mening, onsmakelijke versie “Dismaland” van Banksy’s, maar er is ook een “Dismayland” van Jeff Gillette van 2010.
Het gaat om een verzameling van schilderijen en assemblages van Disneyland in een post apocalyptische omgeving. Het lijkt erop dat dit Disneypark stond in een derdewereldland en dat maakt het geheel nog extra surrealistisch.
Jeff Gillette kreeg zijn inspiratie toen hij werkzaam was bij The Peace Corps in Zuid-Afrika, Centraal- en Zuid-Amerika en Bangladesh. De krottenwijken lieten op hem een diepe indruk na, die hem de rest van zijn leven zou blijven achtervolgen. De cultuurschock zou hij meeemen in zijn gevoelsbeleving en vooral ook in zijn kunst.
In 1990 verhuisde hij naar Orange County in de schaduw van Disneyland in Anaheim, Californië en ook hij raakte in de ban van de Disneycultuur. Hij kreeg het idee om twee uitersten te verzamelen in schilderijen. De armoede van de krottenwijken en de charme en magie van een Amerikaans pretpark.
Hij noemt het geen aanval op Disney, verre van, want in de chaos en de miserie van de “slums” schuilt er ook ontzettend veel schoonheid en zelfs plezier. Hij noemt zijn reeks dan ook “slumscape artwork”, omdat als men heel goed zoekt en zijn ogen de kost geeft men kunst kan ontdekken in zelfs de meest erbarmelijke plaatsen op de aarde. Naast de post apocalyptische destructie moet men hierin de zaden zien van een heropbouw, van een overleving en van extremen.
Symbolisch zitten er verschillende boodschappen in, de vergankelijkheid van alle mensen en dingen op aarde, maar ook de overlevingsdrang van mensen die onverwoestbaar lijkt.
