De beroepsfotografe Hillary Mayberry besloot na een lange carrière van meer klassieke fotografie, het roer om te gooien en op zoek te gaan naar nieuwe fotografische uitdagingen. Haar doelstelling was om te groeien als fotografische artieste en ook als mens. Ze besloot dan maar om haar zelf tot het uiterste te testen, en een sport te documenteren, die volgens haar helemaal geen sport is maar een gruwelijke bezigheid: de jacht.

Per toeval zag ze op Facebook een foto van een 15-jarig meisje die samen met haar vader op jacht ging. Het feit dat deze tiener enthousiast op jacht ging om herten en elanden te schieten revolteerde haar, maar fascineerde haar paradoxaal. Haar eigen vooroordelen liet ze voor wat ze waren en nam contact op met de vijftienjarige Harlee. Ze stemde toe in het maken van een photoshoot.

Naar mate ze op stap ging met Harlee en haar vader merkte de fotografe dat ze haar vooroordelen moest bijstellen. Deze mensen waren geen sadistische barbaren. Tot haar verwondering werden de geschoten dieren opgegeten door hen en hun familievrienden en kennissen. Het ging er niet om te doden om enkel maar te doden.

Hillary merkt wel op dat zijzelf nooit zou kunnen jagen, maar ze geeft ook ridderlijk toe dat jagers een grote kennis hebben van de natuur. De foto’s leiden ondertussen een eigen zeer succesvol leven op het net.