Chittagong een surreële plaats op aarde. Het is vooral een gezegde die zijn waarheid heeft in Azië: “De vuilnis van de ene, is de rijkdom van de andere”. Afgedankte containerschepen gaan tussen 25 en 30 jaar mee, dan worden ze letterlijk afgeschreven. De onderhoudskosten zijn na die tijd torenhoog om nog maar niet van reparaties te spreken, reden genoeg om de oceaanreuzen te dumpen en liefst in een regio waar er zo goed als geen milieuvoorschriften zijn.

Tot drievierden van deze vaartuigen belanden op de stranden van Bangladesh (Chittagong), Pakistan (Gadani) of India (Alang). Deze drie plaatsen staan dan ook bekend als de scheepskerkhoven van de wereld.

National Geographic draaide een documentaire over Chittagong ofwel de ijzermijn van Bangladesh. De filmmakers kwamen terecht in een bijna surrealistische wereld die alle verbeelding tart. Niet minder dan 200.000 werknemers werken in de meest gevaarlijke omstandigheden voor enkele dollar per dag. Hun loodzware taak bestaat erin om de wrakken te demonteren. Het werk gebeurt meestal met de blote handen of met primitieve werktuigen. Veiligheidsvoorzieningen zijn onbestaande, zelfs beschermende kledij of helmen zijn niet voorhanden. De werknemers komen er in contact met de meest gevaarlijke stoffen en situaties. Er zit overal asbest, pcb’s, zware metalen en andere toxische stoffen. Klagen is verboden, deze banen zij gegeerd, men is zo vervangen.

De vraag naar metaalschroot is hoog. De eigenaars van de werven worden slapen rijk van de 200 schepen die her per jaar worden afgebroken. In 2012 waren er 30 dodelijke werkongevallen. De begraafplaats van schepen wordt soms ook de laatste rustplaats van de werkers. De grote rederijen zijn op de hoogte van de toestand, maar zwijgen als een zeemansgraf.