Amy Chua en de opvoedingsspiegel die ze Amerika laat zien.

In Europa is ze zo goed als onbekend, uitgezonderd bij de mensen die haar werk hebben gelezen: Professor Amy Chua is een Amerikaanse van Chinese afkomst die berucht is in de V.S. om geen blad voor de mond te nemen.

In het land van Obama wordt er dagelijks op gewezen dat de sterkte ligt in de diversiteit. Dit kan ook niet anders met de meest gediversifieerde bevolking ter wereld. Men kan kritisch staan, en soms terecht, tegenover de Verenigde Staten, maar zij benaderen het dichtst het utopisch model van een multiculturele samenleving. Het is net in die utopie dat een staatsburger van vreemde herkomst serieuze gaten slaat.

In een van haar laatste boeken beschrijft ze zonder fluwelen handschoenen dat sommige bevolkingsgroepen het zoveel beter doen dan andere. Het is niet alleen een vaststelling, ze probeert tevens te achterhalen waarom dat zo is.

Haar eerste boek: “Battle Hymn of the Tiger Mother” was een handleiding waarin ze beschreef hoe ze haar twee dochters een harde opvoeding geeft in plaats van de typische betuttelende en zachte opvoeding op zijn Amerikaans. Ze beweerde dat haar “Chinese” aanpak veel betere resultaten geeft. Ze spiegelde daarmee een groot deel van de Amerikaanse bevolking de vraag of ze te “soft” waren voor hun kinderen. Het merendeel van de Amerikanen geeft haar nu gelijk.

Haar volgende boek lijkt een tweede bom te worden. In “The Triple Package” laat ze geen steentje van de Amerikaanse samenleving onberoerd. Ook hier weer is het een zoektocht naar maatschappelijk succes. Het gaat voornamelijk over het feit dat bepaalde groepen veel beter presteren dan anderen. Naast de blanke Amerikanen, gaat het volgens haar voornamelijk over: Joden, Mormonen, Chinezen, Cubanen, Indiërs en de meeste Aziaten. Ze haalt met bewezen cijfers enkele vreemde bevindingen aan. Zo zijn Joden alom vertegenwoordigd als Nobelprijs winnaars, Mormonen lijken de formule te hebben gevonden als perfecte bedrijfsleiders en Chinezen zijn de primussen in de Amerikaanse scholen, ondanks het feit dat hun ouders laag opgeleid zijn. Ze stelt zich herhaaldelijk en vooral heel luid de vraag: hoe kan dit?

Samen het haar man die eveneens een docent is op de prestigieuze Yale Universiteit meent zij het sleutelwoord te hebben gevonden: discipline.

Deze groepen behalen goede successen door een schizofrene toestand van superioriteitscomplex en een gevoel van onzekerheid. De drang om zich te bewijzen is bij deze groepen het hoogst, maar vooral kunnen deze groepen probleemloos discipline aan de dag leggen, wat in bepaalde groepen blijkbaar niet lukt. De uitzonderingen zijn uiteraard niet nabesproken.

De kritiek is nu al als een tsunami over haar heen aan het komen, doch Amy Chua weerlegt de kritiek. Ze stelt dat ze juist de stereotypering probeert te doorbreken. Er zijn volgens haar ook zwarte en latino groepen die het beduidend beter doen dan blanken of Aziaten. Vreemde vaststelling is ook dat het succes afneemt vanaf de derde generatie, wat kan leiden op een assimilatie in een bepaald rolpatroon.

Hoe dan ook het boek zal weer het nodige stof doen opwaaien. Kan me niet verhelpen om te concluderen dat wij in Europa exact dezelfde vaststellingen kunnen trekken, gezien onze multiraciale integratie deels totaal mislukt is. Het wordt misschien hoog tijd om de zogenaamde “politieke correctheid” te vervangen door een beter realiteitszin, om daar waar het nodig is ernstig bij te sturen. Wat de Europese politici nu doen is het hoofd in het zand steken. Bepaalde culturele gebruiken en tradities hebben wel degelijk een invloed op maatschappelijk succes. De wens (als die er dan wel ook effectief bestaat) om te integreren is niet voldoende als buitenstaander, slechts door een volledige assimilatie is er echt kans op een vreedzame multi-etnische samenleving.

Meer info: Twitter – Facebook – Website.

Foto’s; Facebook/Wikipedia.

 Haar boeken kan u hier vinden.